Esperanto jest językiem międzynarodowym, który stworzył lekarz Ludwik Zamenhof. Nazwa „Esperanto” pochodzi od pseudonimu, pod którym Zamenhof opublikował swoją „Unua Libro” („Pierwsza Książka”) w roku 1887. W tej książce, twórca przedstawił bazę języka w 16 gramatycznych regułach.
Esperanto opiera się na bazie języków indoeuropejskich. Dzięki regularności i łatwej gramatyce, espranto można szybciej opanować niż inne języki .
Zamenhof stworzył neutralny język dla międzynarodowej komunikacji, dla przyjaźni i pokoju. Język ten nie zamierza wypierać języków narodowych, ma być jedynie językiem pomocniczym.
Esperanto od 1887 do dziś naturalnie ewoluowało, lecz z nienaruszalnością fundamentu, o którym pisał Zamenhof w „Fundamento de Esperanto”.
Esperanto posiada bogatą oryginalną literaturę, a także wiele tłumaczeń zanych dzieł literatury światowej.
Główną światową esperancką organizacją jest Światowa Organizacja Esperanta, założona w roku 1908.
Największymi spotkaniami esperantystów są Światowe Kongresy Esperanta organizowane co roku w innym kraju. Pierwszy odbył się we francuskim mieście Boulogne-sur-Mer w roku 1905.
Symbole esperanta: flaga i gwiazda. Zieleń oznacza nadzieję, biały pokój i neutralność, pięcioramienna gwiazda pięć kontynentów. Esperantyści mają własny hymn „La espero” (Nadzieja). Słowa hymnu napisał Ludwik Zamenhof.
